Paraluman, mukha’y ’wag takpan;
Mga mata’y pahirin at buksan.
Humayo ka’t iwan ang kadilimang
Dala ng tinig ng alinlangan.
Kung puso’y bumubulong ng kasinungalingan,
Ipaling ang tainga sa kalangitan:
Ika’y likhang mas maringal pa kay Galatea,
Nililok ng Kamay na higit pa kay Abueva.
Yari mo’y matayog at matibay na kamagong,
Kayumangging-ginto sa liwanag ng hapon.
Taglay mo sa’yong mata’y mga tala at buwan,
At ilandaan-libong mundo at kalawakan.
Haring Araw ay yumuyukod at nagbibigay-pugay
Sa ngiti mong marilag pa sa bukang-liwayway.
Juana, ikaw ay manalig;
Iwaksi ang lungkot at ligalig.
Umibig, ‘pagka’t ikaw ay inibig.
Tumindig at ilakas ang ‘yong tinig.
Magdiwang ka, Juana,
‘pagkat ika’y ‘pinadiwang;
Buong langit ay nagsikantahan
Sa pag-uwi mo’t muling pagsilang.
Ikaw ay prinsesa, awit nila,
Tanggalin ang talukbong;
tanggapin ang korona.
Ika’y itinakdang tagapagmana;
Daigdig at Langit ay trono ng ‘yong Ama.
Fatima Vinluan
She's a writer—more self-proclaimed than acclaimed, anyway. She loves anything art and her hobbies include drawing, watching anime, laughing at her own jokes, watching the sky, and breaking into song every so often. She also loves to read and would hard-sell her favorite Pinoy sci-fi and fantasy books to anyone who would listen.
